Szczegóły

Kategoria: Góry pieprzowe

Opublikowano: 30 wrzesień 2013

Odsłony: 2548

Krzewy różane w pieprzówkach

Rosarium – tajemniczy zwrot, używany dla określenia miejsc, w którym występują lub są posadzone krzewy z rodzaju Róża (Rosa) ma także zastosowanie w rezerwacie „Góry Pieprzowe”. Na tym terenie istnieje największe w Europie naturalne rosarium, czyli skupisko dziko rosnących gatunków róż. Znanych jest 150–200 gatunków występujących na półkuli północnej, czasem podaje się nawet dwukrotnie większą liczbę, co wynika z różnego traktowania taksonów. W ramach prowadzonych na tym obszarze badań i inwentaryzacji okazało się, iż w górach występuje obecnie 12 lub 13 gatunków róż.

Czytaj więcej: Krzewy różane w pieprzówkach - (tekst opracowany na potrzeby projektu ochroniarskiego...

Szczegóły

Kategoria: Góry pieprzowe

Opublikowano: 30 wrzesień 2013

Odsłony: 2070

Roślinność kserotermiczna rezerwatu „Góry pieprzowe”

Piękno tutejszego rezerwatu polega na tym, iż w jednym miejscu na niewielkim obszarze została zgromadzona różnorodność roślin i zwierząt. Mowa jest tutaj przede wszystkim o roślinności rosnącej w specyficznych warunkach odpowiedniego nachylenia zbocza i warunków oświetlenia oraz nawodnienia. Łupki kambryjskie, które są widoczne w środkowej części rezerwatu tworzą specyficzne warunki glebowe i niewiele roślin jest w stanie im sprostać.

Roślinność kserotermiczna, bo o niej mowa bytuje w górnej części zboczy o wystawie (nachyleniu) w kierunku południowym i zachodnim, gdzie dostępność światła powoduje bardzo szybką wegetację i obecność wielu ciekawych roślin. Poza nachyleniem zboczy ważne jest także podłoże, które na terenie rezerwatu ma bardzo dobre właściwości wodochłonne. Bez tej właściwości szybko spływająca po zboczu woda zamiast zasilać systemy korzeniowe roślin, powodowała by ich wypłukiwanie. Występują tutaj gleby pochodzenia lodowcowego (glacjalnego) oraz eolicznego (wietrznego). Są to przede wszystkim gliny morenowe oraz zajmujące większą powierzchnię gleby lessowe. Zwłaszcza te drugie przyczyniają się do żyzności tego terenu. Gleby te występują przede wszystkim w górnej części rezerwatu, dlatego też roślinność kserotermiczna jest także ograniczona występowaniem do tej części.

Bogactwo tej roślinności wiąże się przede wszystkim z występowaniem takich gatunków jak: Ostnica włosowata (Stipa capillata), Krwawnik szczecinkolistny (Achillea setacea), Palczatka kosmata (Botriochloa ischaemum), Szałwia łąkowa (Salvia glutinosa), kilka gatunków Chabrów (Centaurea sp.), Goździka piaskowego (Dianthus arenaria), Macierzanka piaskowa (Thymus pulegioides).

Czytaj więcej: Roślinność kserotermiczna rezerwatu „Góry pieprzowe” - (tekst opracowany na potrzeby projektu...

Szczegóły

Kategoria: Góry pieprzowe

Opublikowano: 30 wrzesień 2013

Odsłony: 5560

Żmija zygzakowata

Żmija (Vipera berus) jest jednym z gatunków wokół którego w opinii społecznej funkcjonuje prawdopodobnie więcej przekłamań niż prawdy. Jednym z nich jest fakt, że żmija miałaby atakować człowieka. Wielkość jej świadczy o tym, że nie jest to możliwe. Drapieżnik atakuje jedynie swoje ofiary, a przed innym dużo większym zwierzęciem jedynie broni się.

Kolejny mit to ponad dwu metrowe żmije w polskich lasach. Jak podaje literatura i obserwacje wielu zawodowych przyrodników żmija zygzakowata w naszych warunkach nie przekracza 1 metra, a właściwym rozmiarem maksymalnym podaje się długość do 75 cm. Nie zmienia to faktu, że już mała 30 cm żmija przypominająca przerośniętą dżdżownicę może być niebezpieczna jeśli się na niej usiądzie, nadepcze.

Nieprawdą jest też, że większość ukąszeń żmij zabija. Głównie z tego powodu, że udaje się na czas podać surowicę, a posiada ją większość szpitali. Ważne jest też, że jad żmii zygzakowatej nie atakuje układu nerwowego jak wielu innych węży, ale krew dlatego efekty zupełnie inaczej rozkładają się w czasie i w organizmie ukąszonego. Jad może zagrozić życiu przede wszystkim osób o słabej kondycji, chorych, starszych, dzieci, a zwłaszcza z chorobami układu krwionośnego, w którym jad działa. Z substancji podobnych składem do jadu żmij produkuje się leki - Viprosal.

Czytaj więcej: Żmija zygzakowata - (Vipera berus) - tekst opracowany na potrzeby projektu ochroniarskiego...

Szczegóły

Kategoria: Góry pieprzowe

Opublikowano: 30 wrzesień 2013

Odsłony: 3144

PACHNICA DĘBOWA

Nazwę gatunkową zaczerpnięto z intensywnego zapachu jaki wydzielają samce tego gatunku podobny do zapachu dojrzałych śliwek, landrynek czy też piżma. Postronnemu obserwatorowi może się wydawać, że jest to zapach obronny. Zapach jest na tyle intensywny, że jest wyczuwalny przez człowieka. Jednak w rzeczywistości ten charakterystyczny zapach jest tzw. feromonem płciowym, którym samiec przyciąga do siebie partnerki. Mimo, że samica jest większa i cięższa od samca to jest bardziej sprawnym lotnikiem i aktywniejsza we flircie godowym tego gatunku.

Wbrew nazwie pachnica nie jest związana jedynie z dębami, ale faktycznie dąb jest jednym z istotnych dla tego żuka drzew. Każdorazowo historia życia pachnicy zaczyna się gdzieś w próchniejącej części żywego i zwykle stojącego jeszcze drzewa. Tam w dziupli lub butwiejącym konarze nawet przez 4 lata trwa rozwój larwy pachnicy. Jest to jeden z tych dużych białych robali podobnych do larw chrabąszcza majowego, którymi w telewizji zajadają się instruktorzy survivalu.

Potrzebując do rozwoju starych dziuplastych drzew liściastych (lipa, olcha, dąb), które człowiek najchętniej by już wyciął staje się tym samym jednym z problemowych gatunków przy inwestycjach. Staje bowiem niejednokrotnie w poprzek planom wycinek przydrożnych alei w celu poszerzenia drogi czy „upiększenia” krajobrazu kostką brukową.

Czytaj więcej: Pachnica dębowa - tekst opracowany na potrzeby projektu ochroniarskiego realizowanego przez...