Wierzba purpurowa Salix purpurea jest ceniona zarówno jako surowiec koszykarski, ale też materiał opałowy. Naturalnie występuje w różnego typu środowiskach podmokłych zarówno bagniskach leśnych jak i nadrzecznych. U nas tworzy zwykle nadrzeczne łozowiska. Dodatkową jej zaletą pod Rudnikem np. jest niedobry smak, dzięki czemu nie zjadają jej zwierzęta jeleniowate. Jak mówią hodowcy lubią one uprawy jedynie do 2 roku życia w początkowej fazie wzrostu krzewów. Wierzba czerwona charakteryzuje się purpurowym zabarwieniem jednorocznych pędów, pędy starsze bywają zielonawe. Jako jedna z niewielu wierzb może mieć listki naprzeciwlegle ułożone w pędzie, ale jak każda wierzba często miesza się z innymi gatunkami, a wikliniarze wyróżniają surowiec do wyplatania w kolorach czerwonym, zielonym, żółtym..
Cytat z serii przewodników przyrodniczych Sobowca:
Wierzbą krzewiastą bywa czasem nazywany jeden z podgatunków wierzby witwa (wierzba wiciowa) jednak zasadniczo wierzba krzewiasta jest określeniem formy jaką przyjmują różne gatunki z rodzaju Salix. Drzewem nazywana jest roślina, u której wszystkie bądź niemal wszystkie zdrewniałe konary wyrastają z pierwszego nazywanego pniem. Krzew natomiast ma wysokość przynajmniej 50 cm, bo poniżej to są już krzewinki. U krzewów prowadzący pęd, który mógłby zostać pniem szybko zamiera, a z pąków śpiących wyrastają konary, które właściwie go "zagłuszają" odbierając możliwość rozwoju pnia. Większość gatunków wierzb jest na tyle elastycznymi, że potrafi rozwinąć zarówno formy krzewiaste jak i drzewne zależnie od warunków siedliskowych. Oczywistym jest, że w przypadku kruchego drewna jakie czasem mają wierzby w zwarciu wykształcają wysokie krzewy bądź nawet drzewa tworząc łęgi natomiast w otwartym terenie rzecznych wysp, podmokłych łąk, mokradeł, trzcinowisk można spotkać zaokrąglone w swoim pokroju wierzby krzewiaste.
Wierzba iwa najłatwiej rozróżnialna jest wiosną w czasie kwitnienia ponieważ tworzy największe żółtawo zabarwione kotki, które często zauważalne są zanim możemy się domyśleć, że chodzi o wierzbę. Ponadto liść tej wierzby jest jeszcze bardziej jajowaty niż liść uszatej, od spodu matowy, a z wierzchu żywo-zielony i słabo-połyskujący. Zwykle spotykana jest na bagienkach z wodą stojącą, a czasem także okresowo zanikającą.
Wierzba krucha swoją nazwę wywodzi od faktycznie dość kruchego drewna zwłaszcza u jednorocznych pędów łatwo odrywających się od nasady. Ponadto ma miękkie drewno, które łatwo porąbać i łatwo też próchnieje. Rozpoznasz ją po ciemnoszarym popękanym pniu i długich, wąskich, kilkunasto-centymetrowych, a ostro zakończonych liściach.
Wierzba głowiasta nie jest osobnym gatunkiem, ale jedynie formą drzewa uzyskaną w wyniku specyficznego przycinania, nazywana jest także wierzbą dupiatą, głowienką, główką lub dupką. Powstaje na skutek ścięcia pnia na wysokości zwykle 3-7 metrów po czym niepowstrzymana żywotność rodzaju wierzba (Salix) czyni z drzewa osobnika, który goj
