N 50-32-187 E 023-11-154

N 50-32-11-2 E 023-11-09-3

Wawrzynka w zasadzie trudno pomylić z czymkolwiek, a spotykamy w południowej Polsce dwa gatunki. Najczęstszy jest wawrzynek wilczełyko, a znacznie rzadszy wawrzynek główkowy określony w Czerwonej Księdze Roślin w kategorii krytycznie zagrożony (CR).

Nazwa pierwszego może pochodzić od trujących substancji dafnina i mizerina, które występują w zasadzie we wszystkich częściach roślin obu gatunków. Wawrzynek wilczełyko Daphne mezereum jest wyższy osiągając do 100 cm i niezbyt rozgałęziony. Z końcem zimy lub wczesną wiosną jeszcze gdy leży śnieg, można znaleźć różowe kwiaty, które w bezlistnym i ponurym jeszcze otoczeniu, które wbrew pozorom nie rzucają się w oczy z daleka i nieraz łatwo je przegapić. U wawrzynka wilczełyko kwiaty, a później owoce rozmieszczone są wzdłuż pędu nieregularnie, a wawrzynek główkowy jak nazwa wskazuje ma kwiaty skupione w górnej części pędu w postaci charakterystycznych główek nieco przypominających baldaszki. Wilczełyko na siedlisko wybiera często drzewostany cieniste liściaste lub mieszane na wapiennym podłożu wśród buków, a główkowy bardziej naświetlone siedliska w borach, a nawet na słonecznych zboczach niewątpliwie także lepiej nagrzanych. Owoce wawrzynka wilczełyko są czerwone, a główkowego żółtobrązowe. Wawrzynki przez większą część roku nadają się do ciekawych malowniczych fotografii, o żadnej porze roku żadna część rośliny nie nadaje się do jedzenia, Nie pomyl tych zasad.