N 50-32-348 E 023-11-025

N 50-32-21-0 E 029-11-01-6

Liść buka zwyczajnego (Fagus silvatica) przypomina swoim pokrojem i unerwieniem nieco liście wiązów, ale liść buka jest jednak mniej wyrazisty, nie ma piłkowanego brzegu, unerwienie nie wpływa na gładkość powierzchni, a także końcówka liścia nie ma charakterystycznego dla wiązów zaostrzenia.

Buk ponadto już z daleka zauważalny jest dzięki swojej jasnej korze. Podobnie jasną, a nawet jaśniejszą korę ma topola biała, którą można spotkać w terenie dolinowym podczas, gdy buk zajmuje raczej wzgórki. Poza tym topola często rośnie w zwarciu gęsto ulistnionych zarośli łęgowych, wśród których buka raczej nie spotyka się, dla buka charakterystyczne są kolumnowe drzewostany szarych pni drzew rosnących obok siebie. Owoce buka to trójkątne w przekroju orzeszki otoczone sztywną łuską i mimo, że owoce leszczyny czy dębu również są orzeszkami, znacznie różnią się od siebie owoce tych drzew. Ze względu na dużą zawartość tłuszczów 30% i białek 23% bukiew był dawniej używany w celach spożywczych zwłaszcza przez wojsko w czasie powstań i konfederacji podobnie jak żołędzie. Obecnie czasem zaleca się stosowanie bukwi na szkoleniach survival, bushcraft. Z tego samego powodu w poszukiwaniu owoców buka lubują się dziki, sójki, dzięcioły, gryzonie, popielicowate i wiele innych zwierząt leśnych. Aby człowiek mógł skorzystać z tego owocu należy go np. wyprażyć z powodu substancji nazywanej faginą, która bez poddania wysokiej temperaturze powoduje bóle głowy.