Cytat z serii przewodników Sobowca:

Obok ptaków takich jak wróbel, bogatka czy kwiczoł szpak jest jednym z najpowszchniej występujących polskich ptaków.

Zwłaszcza rzuca się w oczy masowość jego występowania tuż po okresie lęgowym, kiedy to potrafi grupować się w wielotysięczne stada na noclegowiskach i letnich żerowiskach. Także wtedy buduje sobie wśród ludzi niepochlebną opinię szkodnika niszczącego plony rolne zwłaszcza sadownicze. W wielu przypadkach są to opinie nie tylko jednostronne, ale wręcz krzywdzące ponieważ zanim szpaki wyrządzały szkody, najpierw wychowując pisklęta przez całą wiosnę powstrzymywały masowe pojawy różnych owadów często uznanych za szkodliwe. Wielkie stada szpaków opadające na czereśniowe i wiśniowe sady są widowiskowe i w oczach ludzi przyjmują charakter plagi, ale te same stada w tej samej wsi tego samego dnia mogą ratować inne uprawy przed gradacją owadów żerujących na roślinach – straty porównać do zasług na podstawie obliczeń jest ciężko.

Najczęściej zapamiętany obraz szpaka to czarny samiec w okresie lęgowym z perlistym białym nakrapianiem, który bywa mylony z samcem kosa, od tego jest jednak mniejszy i ma krótszy ogon. Samica ma odcienie brązu, a młode można powiedzieć ubarwienie pomieszane między matką a ojcem. 

Gniazdo szpak potrafi założyć niemal wszędzie, ale zawsze jest ono w jakiś sposób ukryte, dość często wybiera sąsiedztwo ludzi, a unika zwartych lasów. Jeżeli gniazduje w lesie, to blisko jego skraju z dziupli lub budki wylatując na łowy na pobliskie łąki. Szpaki gniazdują kolonijnie i żerują gromadnie w okresie lęgowym, ale do gniazd z pokarmem często lecą osobno.